ဒီလိုမ်ဳိးခ်စ္သူေလး း)

ကြ်န္မမွာ အရပ္ ၁၈၀ စင္တီမီတာျမင့္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရုပ္ရည္က ကြ်န္မၾကိဳက္တဲ့ ဂ်ပန္မင္းသား Kimura Takuya နဲ႔ တပံုစံတည္း၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကိဳက္သူ၊ ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ မိုက္ေနတာပဲ။ ကြ်န္မတို႔က ကိုယ့္လြတ္လပ္မႈနဲ႔ ကိုယ္ေနျပီး တစ္ပတ္မွာ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါပဲေတြ႔ၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုး ရည္မွန္းခ်က္ ကိုယ္စီနဲ႔ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကတယ္။ “As Good as It Gets” ရုပ္ရွင္ထဲက မင္းသား Jack Nicholson က မင္းသမီး Helen Hunt ကို ခ်ီးက်ဴးသလိုေပါ့။ “မင္းေၾကာင့္ ငါလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္” ဆိုတဲ့အတိုင္း ကြ်န္မတို႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေကာင္းေတြ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။
ဖုန္းထဲက ကြ်န္မရဲ႔ “ဟလို..” ဆိုတဲ့အသံကို ၾကား႐ံုနဲ႔ ကြ်န္မ စိတ္ညစ္ေနမွန္း သူသိတယ္။ နားလည္ေပးမႈဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။

ေတြ႔ဆံုတိုင္း ကြ်န္မရဲ႔ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ျပီး “ဟန္နီ... ဒီတစ္ပတ္ လိမၼာရဲ႔လား” ဆိုတဲ့ သူ႔အေမးေၾကာင္း အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။

ဟတ္ခ်ဳိးေခ်တိုင္း ပါးစပ္မပိတ္တတ္တဲ့ ကြ်န္မကို “ကိုယ္တို႔က လင္မယားအတိုင္းပဲ ပံုစံတူတယ္” လို႔ ရီျပီးေျပာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို ကြ်န္မ စသေဘာေပါက္လာတယ္။

“ကိုယ္လုပ္လိုက္မယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ ဦးေဆာင္ခ်င္မႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတဲ့ ဦးေႏွာက္စားတဲ့ ကိစၥေတြကို ကြ်န္မေတြးေတာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

“ေဆာရီးေနာ္” ဆိုျပီး သူ႔အျပစ္ေတြအတြက္ ေပြ႔ဖက္လာတတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္မဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးခြင့္ရခဲ့တယ္။

ညအိပ္ရာမ၀င္ခင္ ဖုန္းဆက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ဖို႔ ႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ ညအေမွာင္ ေရာက္လာမွာကို ကြ်န္မ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။





“မေၾကာက္နဲ႔.. ဟန္နီ႔အနားမွာ ကိုယ္အျမဲရွိတယ္” ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႔ အားေပးစကားေၾကာင့္ ဘ၀ကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ ကြ်န္မ ယံုၾကည္မႈေတြ ပိုခဲ့တယ္။

ျပီးေတာ့ ကြ်န္မနဲ႔အတူ ေရွာ့ပင္းထြက္တိုင္း ေမာတယ္၊ ပန္းတယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းဘူး။ အကၤ်ီေတြယူျပီး ဘယ္တစ္ထည္လွသလဲလို႔ ေမးလိုက္တိုင္း ကြ်န္မကို ေသခ်ာၾကည့္ျပီး “ဟန္နီ ဘာ၀တ္၀တ္ လွတယ္” တဲ့ေလ။

ဆူညံေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ကြ်န္မနဲ႔အတူထိုင္ျပီး အိုင္စတိုင္းအေၾကာင္း ေျပာတတ္သလို စည္းကမ္းၾကီးတဲ့ ကြ်န္မေမေမကို သူ႔စိတ္ထဲက ေၾကာက္ေနေပမဲ့ ေမေမနဲ႔အတူ စကားေတြ ေျပာတတ္တယ္။

ကြ်န္မ ေဘးမွာ သူ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ ရပ္တည္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ၂၄ နာရီရဲ႔ စကၠန္႔တိုင္းမွာ သူ႔ကို ကြ်န္မ လြမ္းေနတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္။ ကြ်န္မရဲ႔ အခ်စ္ကို သူတန္ဖိုးထားသလို ကြ်န္မရဲ႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို သူခ်စ္သတဲ့။ သူ႔ရဲ႔ အၾကင္နာ၊ အယုယေတြက ကြ်န္မအတြက္ပဲေလ....

ေအာ္..... ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလိုက္တာ ကြ်န္မရဲ႔ ခ်စ္သူနာမည္က “စိတ္ကူး” တ့ဲ။


ဒီစာကို ဖတ္ေနရင္း စာထဲက ေကာင္မေလးကို အားက်မိတယ္။ စာကို ျပံဳးရင္းဖတ္မိသလို ဖတ္ေနရင္းလဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေအာက္ဆံုးစာေၾကာင္းကိုလဲ ဖတ္မိေရာ့... “အင္း.. ဒီလိုပဲျဖစ္ရမယ္” ဒါမွမဟုတ္ “ဟင္း.. အဲဒီလိုၾကီးလား” လို႔ ခံစားမိျပီး ဖတ္ေလသမွ် သဲေရက်မိမလား...?

ဒီစာကို မိန္းကေလးဖက္က မဟုတ္ဘဲ ေယာက္်ားေလးဖက္ကေန ခံစားေရးဖဲြ႔ျပီး အဆံုးသတ္ စကားလံုးခ်င္း တူညီခဲ့ရင္ “အင္း.. ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္” လို႔ ေတြးမိၾကမလား?

လူတိုင္းရဲ႔ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူက ေျခာက္ပစ္ကင္းေတြပါ။ ကိုယ့္အေပၚ နားလည္စာနာေပးသူ၊ သနားၾကင္နာတတ္သူ၊ မလိမ္မညာ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ခ်စ္သူကို အျပင္မွာလဲ လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ၾကတာပဲ။ ဒီလိုခ်စ္သူကို ရဖို႔ ကိုယ့္ဖက္က စျပီး နားလည္ေပးတတ္ဖို႔၊ စာနာေပးတတ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ခ်စ္သူေတြၾကားမွာ တစ္ခ်ဳိ႔ကိစၥက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္၊ ခြင့္လြတ္မွ ျပီးျပည့္စံုသြားတတ္တယ္။ ဒါမွ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔ အျပင္ကခ်စ္သူ တစ္ထပ္တည္းတူႏိုင္မွာျဖစ္တယ္။

“မင္းေၾကာင့္ ငါလူေကာင္းတစ္ေယာက္ ပိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္” တဲ့။ “မင္းေၾကာင့္ ငါသူ႔ကို လိမ္လိုက္တယ္” ဆိုတာမ်ဳိး ဘယ္သူ႔မွ မၾကံဳပါေစနဲ႔လို႔....

ႏိုင္းႏိုင္းစေန